Het sterven van mensen tijdens de COVID-19-pandemie krijgt een heel andere dimensie. Door de beperkte bezoekregelingen van familieleden en vrienden en het verplichte afstand houden is er het risico dat mensen in eenzaamheid sterven. Professionele hulpverleners worden geconfronteerd met de extra belasting van beschermingsmaatregelen om onderlinge besmetting tegen te gaan. Bovendien staan ze voor de opdracht extra ondersteuning te bieden in de palliatieve periode. Dat heeft consequenties voor het rouwverloop van de naastbestaanden, maar ook voor de draagkracht van de medewerkers. Ook al kan de veerkracht worden ondersteund door de speciale samenhorigheid die ook in die crisis is ontstaan, dit neemt de overlast van het verlies niet weg.